Wij vertrokken al om 04.00 uur ’s morgens vanuit Mandalay. De treintickets hadden we een dag eerder al gekocht op het station dus we konden zo instappen. We hadden twee stoelen in de upper class geboekt en dit beviel prima! De ‘steel buffalo’ reed met een slakkengang door de prachtige landschappen. Onderweg waren er vele stops en op de meeste stations stonden de dorpsvrouwen uitgebreid te koken. Grote tafels vol met eten waar we op ons gemak een lekker bordje eten konden scoren.
Vooraf had ik al spectaculaire foto’s gezien van het enorme Gokteik viaduct. Ondanks mijn hoogtevrees hebben we besloten dat we deze ervaring niet wilden missen. Toch voelde ik me er niet bepaald ontspannen bij. Ken je het gevoel dat je in een achtbaan krijgt wanneer je omhoog getakeld wordt? Die kriebels in je buik? Dat gevoel heb ik de halve treinreis gehad! Ik wist dat het Gokteik viaduct naderde maar niemand wist precies wanneer aangezien de treinen in Myanmar niet zo strikt volgens schema rijden.
Uren later was het zover; midden in een groene vallei lag daar ineens de wereldberoemde Gokteik brug voor ons. Wat een mooi plaatje! De brug is ruim 700 meter lang en 100 meter hoog. Iedereen hing uit het raam om het goed te kunnen zien en een leuk plaatje te kunnen schieten. Gezien de gemiddelde snelheid van de trein deden we er ruim een kwartier over om aan de overkant te komen.
